Letra de Pianista i ja

"s³odka bazylia" - tak siíª nazywa bar.
zamkniíªty, bo miníªÂ³a ju¿ dwunasta.
tak ciep³o tu. wychodzií¦ trochíª Â¿al.
ostatnie szklanki chowa barman.
Dopijam wino, siíªgam ju¿ po p³aszcz.
w kieszeni mam monetíª dla pianisty.
nad klawiatur¹ widzíª smutn¹ twarz
na piramidzie nut - szklankíª whisky.
On mówi: - proszíª, powiedz jak to jest,
dlaczego wszystko trzeba chowaí¦ na tym Âœwiecie?
ja tu co noc na dwa, na trzy, na szeÂœí¦,
a to jest przecie¿ ca³e moje ¿ycie.
Dziœ rano zostawi³a mnie dziewczyna,
bo jednej rzeczy ukryí¦ nie umia³em:
¿e w chwili kiedy siadam do pianina
zapominam, ¿e mam duszíª i mam cia³o.
przerwa³ i spojrza³ gdzieœ w mrok pustej sali,
a ja monetíª obraca³em w palcach...
- przepraszam, powiedzia³em, pan zapali?
i czy pan móg³by zagraí¦ jeszcze tego walca...
PatrzyliÂœmy na siebie jeszcze dobr¹ chwilíª.
barman ponuro patrzy³ na zegarek.
wiíªc wyszpera³em paríª groszy na napiwek
i ruszy³em w stroníª drzwi, przez pust¹ salíª.
Id¹c myœla³em, widzisz, stary, tak to jest.
to co mówi³eÂœ jest mi jakby sk¹dÂœ znajome.
to piwo i ty... i na ulicy deszcz...
i ka¿dy z parasolem w swoj¹ stroníª...
na pewno wkrótce znajdzie siíª dziewczyna,
co myÂœli, czuje, kocha i potrafi...
wiíªc zanim znowu jutro si¹dziesz do pianina,
wyrzuí¦ tylko kilka niepotrzebnych fotografii.